Minimamachta ...

... η εκκλησία στην Ίμβρο ...

η Θεία Λειτουργία στην κατεστραμμένη εκκλησία, στην Κάρδαμο της Ίμβρου ...

(κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση)

και το γοερό κλάμα από το σαντούρι του Μάριου Παπαδέα ... 

μαύρη μεγάλη θάλασσα ...

Γιέ μου ....

"... Γιέ μου, ένας μεγάλος δικηγόρος είναι πάντα ένας υποψήφιος κυβερνήτης. Αυτή είναι η παράδοση στην πολιτική της Ελλάδας ..." του είχε πει ο πατέρας του, όταν γύρισε στο νησί με το δίπλωμα άριστα στο χέρι.

" ... Θα σε στείλω δυό χρόνια στην Ευρώπη. Αν το επιθυμείς μάθε κάτι περισσότερο. Αν όχι, ζήσε, για να μην βαραίνει αργότερα την ψυχή σου η αρρώστεια που τη λένε "άζητη νιότη". Έτσι είχε κάνει και για μένα ο πατέρας μου. Πρέπει σε κάθε ηλικία να παίρνει κανείς το μερίδιο που του ανήκει απ' τη ζωή, για να μένει ψυχικά υγιής ..."

( Τ. Αθανασιάδη " Η αίθουσα του Θρόνου")






χρόνια πολλά Δίον  ...
νά' σαι πάντα ψηλός, γερός και περήφανος σαν τα βουνά που αγαπάς ...

Ο γίγαντας ...

... κατέβηκεν ο γίγαντας με το δαδί στο χέρι
κι έριξε φώτα στην σπηλιά και χάρηκε τ' ασκέρι ....

τα ξωτικά γυρνούν τις νύχτες συντροφιά μου ... (το δικό μου ξωτικό ....)

.





















.
.
.
.

η ζωή μου ως δελφίνι / ναυαγός / μοναχός ...

.
.
.
.
.
... δελφίνια στην πλώρη μας ... κοντά στην Μήλο ...






... ένα ναυάγιο του 100 πΧ ...










ωραία !!!!

... στεγνό το λαγήνι ....

.... 30 χρόνια μετά ... ωραίο καλοκαίρι ....








ο Π.Κ. ήταν ίδιος ο Che .... photos manent ...

Τώρα του λέμε το ανέκδοτο:
Che: - "Hasta la victoria siempre Παναγιώτη"
Παναγιώτης: - "(Η)αστα να πάνε Che" ......

....
......

" ... αγρίμι της θάλασσας πιασμένο στο δίχτυ
πιασμένο στο δόκανο δελφίνι βουνίσιο
χρόνια και χρόνια στον τροχό ..."


ο ψυχίατρος Δ.Μ. (με το βλέμμα του Μακεδονομάχου Παύλου Μελά ...)" ... όλα τα λόγια των τρελλών πού ήταν δικά μας λόγια τα μάγευες με φάρμακα στην άσωτη σιωπή ..." ..... ....... ..... ......

άντε τώρα βρες ποιος είναι αυτός ...

" .... Ολονυχτίς τον πότισες με το κρασί του Μίδα κι ο φάρος τον ελίκνιζε με τρεις αναλαμπές Δίπλα ο λοστρόμος με μακριά πειρατική πλεξίδα κι αλάργα μας το σκοτεινό λιμάνι του Gabes Απά στο γλυκοχάραμα σε φίλησε ο πνιγμένος κι όταν ξυπνήσεις με διπλή καμπάνα θα πνιγείς Στο κάθε χάδι κι ένας κόμπος φεύγει ματωμένος απ' το σημάδι της παλιάς κινέζικης πληγής Ο παπαγάλος σου 'στειλε στερνή φορά το γεια σου κι απάντησε απ' το στόκολο σπασμένα ο θερμαστής πέτα στο κύμα τον παλιό που εσκούριασε σουγιά σου κι άντε μονάχη στον πρωραίον ιστό να κρεμαστείς Γράφει η προπέλα φεύγοντας ξοπίσω "σε προδίνω" κι ο γρύλος τον ξανασφυράει στριγγά του τιμονιού Μη φεύγεις. Πες μου, το 'πνιξες μια νύχτα στο Λονδίνο ή στα βρωμιάρικα νερά κάποιου άλλου λιμανιού; Ξυπνάν οι ναύτες του βυθού ρισάλτο να βαρέσουν κι απέ να σου χτενίσουνε για πάντα τα μαλλιά. Τρόχισε κείνα τα σπαθιά του λόγου που μ' αρέσουν και ξαναγύρνα με τις φώκιες πέρα στη σπηλιά Τρεις μέρες σπάγαν τα καρφιά και τρεις που σε καρφώναν και συ με τις παλάμες σου πεισματικά κλειστές στερνή φορά κι ανώφελα ξορκίζεις τον τυφώνα που μας τραβάει για τη στεριά με τους ναυαγιστές ..."

μιά φωτογραφία που συγκλονίζει .....

.
.... είναι αυτή του Robert Scott και των (Εγγλέζων) συντρόφων του, στον Ν. Πόλο .... μπροστά στην Νορβηγική σημαία του Αμούνδσεν ...



(κλικ στην φωτό για μεγέθυνση)


... έχοντας διανύσει χιλιάδες χιλιόμετρα πάνω στους πάγους, με τα πρόσωπα τους αλλοιωμένα από τις κακουχίες, λιποβαρείς, πεινασμένοι και κατάκοποι, έχουν αποθέσει όλες τους τις ελπίδες στο να φτάσουν πρώτοι αυτοί στον Nότιο Πόλο. Και όταν είναι πια εκεί δεν αρχίζουν να τρέχουν, δεν αλαλάζουν, δεν χοροπηδούν ....

Όρθιοι δίπλα στα έλκηθρα και τα χιονοπέδιλα τους, αντικρίζουν σιωπηλοί τον φακό, αποτυπώνοντας στην φωτογραφία τον εσωτερικό περιορισμό, τον χρόνο που δεν υπάρχει, την πειθαρχία που πάντα επιβάλλει η φύση ...)

"... It seems a pity, but I do not think I can write more.

R. Scott

Last entry

For God's sake look after our people ..."

είναι οι τελευταίες σειρές στο ημερολόγιο του γενναίου αυτού άντρα ...

Ο Robert Falcon Scott και οι δύο σύντροφοί του, ο υπολοχαγός Bowers και ο γιατρός Wilson, βρέθηκαν νεκροί στην σκηνή τους, 8 μήνες μετά, μόλις 11 μίλια από το σημείο ανεφοδιασμού τους .... οι άλλοι 2 σύντροφοί τους, ο λοχαγός Oates και ο υπολοχαγός Evans είχαν πεθάνει στην πορεία της επιστροφής από τον Ν. Πόλο, από εξάντληση ...


ο χρόνος, που δεν υπάρχει, είχε τελειώσει ...


"... η αγάπη μου με περιμένει στο Ovur
που το φυσάει αέρας ..."
(τραγούδι των βουνών της Tuva)

.
.
.

... η οξιά θέλει το ελάτι ...

"...... - Εγώ, καπτάνε μου, καθώς το ζάρουμε στον τόπο μας, είχα συβασμένη από μικρή το Ασημώ μ’ με τον Τασό, του Μήτρου Πάλλα τον υγιό. Ήμαστε φίλοι παληοί με το Μήτρο. Οι φαμίλιες μας νταμ παπαντάμ εσυγγενολογόνταν κι εμείς από παιδιά ήμαστε φιλί κλειδί μαζύ. Σαν έκλεισε τα δυό χρόνια το Ασημώ μ’, ήρθεν ο Μήτρος να την συβάση για τον Τασό του. Το θυμάμαι σαν και να είναι τώρα. Μόλις απόλυσε η εκκλησιά -Κυριακή ήταν- μια και δυο στο σπιτικό μου. Επήρε το Ασημώ στα γόνατά του, τς έβαλε στο χέρι ένα μετζήτι και λίγα λεμπεμπλιά, την φίλησε και τς είπε: «Σε συβάζω με τον υγιό μου τον Τασό». Εκείνο το σιχαμένο έβαλε κάτι γέλοια!...

- Το χαμώθελε, φαίνεται, τον έκοψα εγώ γελάσας.

- Μπα, δεν καταλάβαινε το ζλάπι, είπεν ο γέροντας. Μα θα πης, ποιος τα ξέρει κι όλα; γναίκα ήταν, άντρα της έδιναν. Ποιος λέει πως δεν τ’αρέσει το μέλι; Ωστόσο ήταν αρραβωνιασμένη το Ασημώ μ’ με τον Τασό. Όσο εμεγάλωναν τόσο εγνωρίζονταν καλλίτερα. Οι φαμίλιες μας πάντα μαζύ. Όλο το χωριό το ήξερε. Δεν είμαστε δα και πολλοί κι ο ένας κρύβεται πίσ’από τον άλλον…

- Ως εδώ καλά πάμε, έκοψεν ο σύντροφός μου τον γέροντα, ξαπλωμένος φαρδύς πλατύς εις μίαν προκόβαν.

- Χμ!... έκαμεν ο νοικοκύρης, ο οποίος εγνώριζε βέβαια τα γινόμενα, κουνών την κεφαλήν.

- Καλά. Μα τώρα να που βάλθηκε τούτος ο σατανάς κι εξεμυάλισε τη δυχατέρα μου, είπεν ο γέροντας μ’έξαψη δείξας τον Γιώργον. Δε σου λέων, επρόσθεσεν αμέσως μαλακώτερα, το φταίξιμο το ‘χει η Τασός πόγινε ένας κουτοβόμπιρας. Μπορεί εκείνος να κυβερνήση ένα θεοκόριτσο σαν το Ασημώ μ’; Είδε, που λες, η κόρη τούτο το ελάτι, πού να σκύψη να ιδή πια το γαϊδουράγκαθο… Η οξιά με το γαϊδουράγκαθο, μαθές, πάει;

- Βέβαια όχι, αποκρίθηκα εγώ. Η οξιά θέλει το ελάτι. Κάνουν αντιρρίμμια αντρειωμένα ..."


(ΚΑΡΚΑΒΙΤΣΑΣ)

Του Βλαχοθανάση ....

"... O Μήτρος Βλαχοθανάσης, εκ Βουνιχώρας της Φωκίδος, ήτο ονομαστός αρματωλός κατά τα μέσα του ΙΗ' αιώνος. Ο διάσημος Ανδρίτσος, ο πατήρ του Οδυσσέως, ήτο κατά την νεότητά του πρωτοπαλλήκαρον αυτού. Κατά το 1771, ότε ο Βλαχοθανάσης, υπέργηρως ών, είχεν αποφασίση να μεταβάλη βίον "για να πεθάνη ήσυχος 'ς στα χώματά του", ο Ανδρίτσος μελετών επίθεσιν κατά του Μουχτάρ πασά της Ναυπάκτου, και γινώσκων οπόσον πολύτιμος σύντροφος θα ήτο ο γέρων ψυχοπατέρας του, τον έπεισε να μετάσχη του αγώνος. Προ της Ναυπάκτου συνεπλάκησαν οι κλέφταις προς τον Μουχτάρ, ισχυροτάτας έχοντα δυνάμεις. Η μάχη διήρκει επί πολλάς ώρας, ότε ο γηραιός Βλαχοθανάσης ώρμησε με το ξίφος προς το κέντρον των εχθρών. Καίτοι δ'επληγώθη εις την χείρα και τον λαιμόν, επροχώρει, παρακολουθούμενος υπό του Γιάννη Ξυλικιώτη αλλά τραυματισθέντος καιρίως και τούτου, στραφείς όπως βοηθήση αυτόν, επληγώθη θανασίμως εις την κεφαλήν, και πίπτων παρεκάλει τους συντρόφους του να του πάρουν το κεφάλι. Ώρμησαν ούτοι όπως αποκομίσωσι τους νεκρούς και δεινός συνήφθη αγών, ότε προσδραμόντος εις επικουρίαν των Τούρκων του δερβέναγα της Ναυπάκτου Μητσομπόνου, μετά πολλών ανδρών ηναγκάσθησαν ν'αποχωρήσωσι, καταλιπόντες τους νεκρούς. Αι κεφαλαί αυτών απεκόπησαν υπό των Τούρκων και περιήχθησαν ύστερον προς επίδειξιν εις την Ναύπακτον και τα πέριξ, παρεδόθησαν δε τελευταίον εις τον μπέην των Σαλώνων ... "

Τρία πουλάκια κάθονται ψηλά 'ς τη Βουνιχώρα
το να τηράει τη Λιάκουρα, και τάλλο την Κωστάρτσα*,
το τρίτο το καλύτερο ρωτάει τους διαβάταις΄
"Διαβάταις που διαβαίνετε, στρατιώταις που περνάτε,
μην είδετε τς αρματωλούς και το Βλαχοθανάση,
που γέρασεν αρματωλός, 'ς τους κλέφταις καπετάνιος;
- Εμείς προψές τον είδαμε 'ς τον Έπαχτον* απόξω,
δυό μέραις επολέμαγε με Τούρκους τρεις χιλιάδες."
"Ανδρούτσο, τι κλειστήκαμε, σα να 'μαστε γυναίκες;"
Το γιαταγάνι τραύηξε κ' ένα γιουρούσι κάνει.
Του πέφτουν βόλια σα βροχή, κανόνια σα χαλάζι.
Τρεις μπάλαις του ερρήξανε, πικραίς φαρμακωμέναις.
Η μια τον πήρε 'ς το λαιμό, η άλλη μεσ' 'ς το χέρι,
κ' η τρίτη η φαρμακερή τον ηύρε 'ς το κεφάλι.
"Κόψτε μου το κεφάλι μου, να 'χετε την ευχή μου"
Κι ο Ανδρούτσος βγάνει μια φωνή, πικρή, φαρμακωμένη΄
"Παιδιά, τραυάτε τα σπαθιά, κι αφήτε το ντουφέκι.
να μη μας πάρη η Τουρκιά του Βλάχου το κεφάλι,
που γέρασεν αρματωλός, 'ς τους κλέφταις καπετάνιος."
Βλάχο, καλά καθόσουνε ψηλά 'ς τη Βουνιχώρα,
θυμήθηκες τα νιάτα σου, κ' επήρ' ο νους σ'αγέρα
και τώρα το κεφάλι σου το πήρανε οι Τούρκοι.
Το σεργιανάνε 'ς τα χωριά και παίρνουνε μπαξίσι,
'ς το Σάλωνα οι μπέηδες χούφταις φλωριά κερνάνε*.

*Κωστάρτσα: χωρίον του δήμου Βωμέας της Φωκίδος
*Έπαχτος: η Ναύπακτος
*κερνάνε: προσφέρουν μπαξίσι εις τους περιάγοντας την κεφαλήν του Βλαχοθανάση

αει ντε μωρέ Βλαχοθανάση ... ξωπίσω σου κι εμείς ...

weekend

Think I'll pack it in
and buy a pick-up
Take it down to L.A.
Find a place to call my own
and try to fix up
Start a brand new day
The woman I'm thinking of
she loved me all up
But I'm so down today
She's so fine, she's in my mind
I hear her callin'
See the lonely boy
out on the weekend
Trying to make it pay
Can't relate to joy
he tries to speak and
Can't begin to say



She got pictures on the wall
they make me look up
From her big brass bed
Now I'm running down the road
trying to stay up
Somewhere in her head
The woman I'm thinking of
she loved me all up
But I'm so down today
She's so fine she's in my mind
I hear her callin'
See the lonely boy
out on the weekend
Trying to make it pay
Can't relate to joy
he tries to speak and
Can't begin to say



(οι Giand Sand στο "Out On The Weekend" του Neil Young)

... ως άνθος μαραίνεται και ως όναρ παρέρχεται ...

.
.













"... J'ai jete ma vie a tous les vents du ciel mais j'ai garde ma pensee. C'est peu de chose - c'est tout - ce n'est rien - c'est la vie meme ..."

(8 Φεβρουαρίου 1899
ο Joseph Conrad γράφει γράμμα σ' έναν φίλο ...)

.
.
.
.

ο μεγάλος δάσκαλος Leonard ... (πες μας δάσκαλε, πες τα μας όλα...)

.
.
.
.
.




".... you told me again
you preferred handsome men
but for me you would make
an exception ..."






(1980, ο Lenny μαζί με τον Sonny Rollins ... στο Who by Fire
το σταμάτημα του χρόνου, μιά σπάνια στιγμή ....)

ο έρωτας

"... γνωριστήκαμε ένα μεσημέρι του Αυγούστου στην ακρογιαλιά. Στεγνώναμε ξαπλωμένοι πλάι πλάι. Ένα σκούρο πέπλο, βρεμένο, σκέπαζε το πρόσωπο της. Έγειρα να τη φιλήσω. Άφησε το κεφάλι της ξένο, αδιάφορο, σφιγμένα τα δόντια και τα χείλια ψυχρά. Έπειτα ξαφνικά τράβηξε το πέπλο της, όπως ανοίγει κανείς ένα βιβλίο. Ανεβήκαμε το βουνό γυμνοί μέσα στον ήλιο. Ήταν δική μου, όπως τώρα, όπως πάντα, όπως καμιά φορά στο κρεβάτι μας. Δεν μας έμενε πια παρά το βάρος να αισθανθούμε πόσο ξεπερνά τον άνθρωπο να είναι ο ένας ενωμένος με τον άλλον όπως ήμασταν. Παραμιλούσε, κι έπειτα, όταν γύριζε στις αισθήσεις της, κοίταζε καμιά φορά πίσω σαν ένα δρόμο που έχουμε περάσει και έλεγε μόνη της: "Τίποτε πια δε μας χωρίζει". Ήταν ευτυχισμένη και ήταν δική μου από τότες, από την πρώτη εκείνη μέρα που βασίλεψε ο ήλιος πάνω μας καθώς περιμέναμε ακίνητοι πάνω στα αρχαία μάρμαρα ..."

(Γ. Σεφέρης ημερολόγιο 1936, η γνωριμία με την Μαρώ)

η σιωπή

"... and now the sirens have a still more fatal weapon than their song, namely their silence. And though admittedly such a thing has never happened, still it is conceivable that someone might possibly have escaped from their singing, but from their silence certainly never ..."

Franz Kafka "The silence of the sirens"

"... εξαγοραζόμενοι τον καιρόν..."
Καλή Χρονιά ....